Interview met Pauline Som, vrijwilliger bij het Trefpunt – Door Leonie Zwetsloot
Er samen op uit gaan ‘Ik hou ervan om dingen te organiseren en om er dan samen met de mensen iets van te maken! Thuis ben ik met mijn man. We hebben allebei onze hobby’s, maar ik wil onder de mensen zijn. Nu regel ik vakantiereisjes en uitstapjes voor het Trefpunt en heb daar samen met de ouderen een heleboel plezier van. Voor mijzelf haal ik er veel energie uit.’
Receptioniste Pauline Som is 69 jaar. Zij ging ongeveer vijf jaar geleden met pensioen en begon als vrijwillig receptioniste bij het Trefpunt, twee ochtenden per maand. ‘Heerlijk werk! Ik hou ervan dat iedereen langskomt. Het is niet veel werk, maar het waren altijd leuke ochtenden.’ Vanwege de corona-beperkingen worden er nu geen vrijwilligers bij de receptie ingezet. ‘Toen ik er eenmaal zat, kreeg ik op een gegeven moment de vraag om de jaarlijkse vakantie voor ouderen te organiseren – degene die dat al jaren deed hield ermee op. Ik had nog nooit zoiets gedaan, maar samen met iemand anders wilde ik het wel proberen. Zo werd ik gekoppeld aan Mirjam. Dat klikte en nu hebben we al vier jaar reisjes gedaan. Dit jaar zou onze laatste keer zijn, hopelijk kunnen we het in de toekomst nog eens doen.’
Groepsvakantie Pauline en Mirjam zoeken een hotel waar groepsarrangementen voor ouderen worden aangeboden en kiezen elk jaar een andere plek in Nederland. Zo zijn ze in Valkenburg geweest, in Brabant, de Achterhoek en in Friesland. Het hotel regelt vervoer, heeft een excursieprogramma en biedt volledige verzorging, zodat Pauline en Mirjam zich ‘aan de mensen’ kunnen wijden. De groep bestaat uit ongeveer veertig ouderen. Een groot deel gaat altijd mee, maar elk jaar zijn er ook enkele nieuwelingen bij. ‘Het is vaak een grote stap om voor het eerst mee te gaan terwijl je niemand kent. Ik vind het fantastisch om te zien hoe zo iemand wordt opgevangen in de groep. Er valt zelden iemand buiten.’ Een ontroerend voorbeeld komt van een oudere heer, die in zijn eentje met rolkoffer langs de Pastoor van Muyenweg liep op de ochtend van vertrek, toen Pauline hem met de auto passeerde en aanbood zijn koffer in de auto mee te nemen. Later in de bus ging ze naast hem zitten. Hij vertelde haar met tranen in zijn ogen dat hij op het punt had gestaan om terug te gaan naar huis toen zij hem onderweg aansprak, zo moeilijk vond hij het om voor het eerst alleen mee te gaan op een reisje (zijn vrouw was het jaar ervoor overleden): ‘Ik ben zo blij dat jij me hebt aangesproken, want nu zit ik hier toch maar!’ Pauline zucht. ‘Dat is bijzonder, toch?! Daar doe je het voor.’
Een feestje maken De deelnemers zijn op vakantie en plezier staat centraal: ‘Mirjam en ik zijn erg van de lol. Natuurlijk gebeurt er in een groep van veertig ook wel eens iets minder leuks, maar vooral lachen we met elkaar. Ik vind het bijzonder hoe open mensen naar elkaar zijn, hoeveel mooie verhalen gedeeld worden van wat ze hebben meegemaakt in hun leven, van hoe ze er nu instaan. Daarbij zit natuurlijk een hoop ‘ziek en zeer’ en ook in onze vakantieweek gebeurt wel eens wat. Ik heb een keer een ziekenhuisopname meegemaakt. Het is heel fijn dat de hoteleigenaren daarop kunnen inspelen. Zij helpen enorm als zoiets gebeurt. Die rugdekking bij onverwachte dingen is heel prettig, omdat het op zulke momenten een grote verantwoordelijkheid is. Toch hebben we dat nooit als zwaar ervaren. Mirjam en ik zijn er gewoon ingestapt met de inzet er iets leuks van te maken, en dat lukt. Het is een drukke week, maar ik kom er blij en vol energie van thuis!’ Ook van de voorbereiding en de afronding wordt iets bijzonders gemaakt. ‘In mei komen we met de groep bijeen voor kennismaking met koffie en gebak; dan geven we een presentatie van het hotel en de omgeving waar we heen gaan in de zomer. In het najaar houden we een terugkomdag en laten we de foto’s zien, ook weer met koffie en taart. We vinden dat het een feestje moet zijn.’
Naar de bieb
Pauline is ook betrokken bij de Trefpunt Expres, voor uitstapjes in Noord-Holland, en bij de Bieb Expres: ‘Een keer per maand haal ik vier dames thuis op. In de bieb krijgen we een eigen tafel en een kopje koffie, zodat de dames eerst kunnen bijpraten. Ook hier is het prachtig om te zien hoe ze zich steeds meer openen voor elkaar. Na een uurtje moet ik ingrijpen: ‘Zullen we eens boeken gaan zoeken?’ Mooi toch, als ze het zo gezellig vinden?!’
Als ik het interview wil afronden, geeft Pauline tot besluit een groot compliment aan team en vrijwilligers van het Trefpunt (waar zij zelf natuurlijk betrokken en actief deel van uitmaakt, LZ). ‘Ik heb grote bewondering voor ‘kantoor’, waar al die vrijwilligers worden aangestuurd en waar keer op keer iets nieuws wordt verzonnen, ook in deze moeilijke (corona-)tijd! Ik voel me er thuis en word gewaardeerd. Ik vind het Trefpunt echt een warm bad!’