MENSEN MAKEN HET TREFPUNT – Door Leonie Zwetsloot
‘Er wordt aan mij gedacht!’
Rob Bax is 79 jaar. Hij leefde bijna dertig jaar samen met Trees. Toen hij als zeventigplusser last kreeg van Macula Degeneratie, een vorm van slechtziendheid die langzaam maar zeker steeds erger zou worden, konden zij zich samen goed redden. ‘Zij was mijn ogen als ik te weinig zag.’ In mei 2018 kwam zij volkomen onverwacht te overlijden en stond meneer er alleen voor, ‘in totale paniek’. Zijn leven raakte vlak daarna nog meer overhoop toen een plekje in zijn hals huidkanker bleek te zijn, wat tot operaties, complicaties en steeds nieuwe ziekenhuisopnames leidde. Gelukkig lijkt het medische probleem nu onder controle en is het goed afgelopen. Meneer kreeg hulp van familie in de buurt, van een goede buurman, en hij maakte kennis met Karin van Kersbergen, cliëntondersteuner van het Trefpunt.
Blij met hulp
‘Karin is vlak na het overlijden van Trees hier thuis geweest om te inventariseren wat ik nodig had. Zij heeft gezorgd dat er elke week iemand komt schoonmaken en ze heeft mij aan het vrijwilligersvervoer gekoppeld. Als ik ergens heen wil met een auto, kan ik een beroep doen op Afra of Bram, die me tegen vergoeding ergens brengen en halen. Omdat ik Afra nu al twee jaar ken, heb ik daar ook een band mee, dat is fijn en vertrouwd.’ Kort geleden kreeg meneer een tip van een buurvrouw over de Regiotaxi, handig als hij eens verder weg zou willen. ‘Toen heb ik Karin gebeld om te informeren hoe dat werkt en waar ik het moet aanvragen. Ik krijg een formulier in de brievenbus dat ik alleen hoef te ondertekenen en klaar is de aanvraag. Het is zo fijn dat Karin en haar collega’s korte lijnen met de gemeente en andere instanties hebben, dat zij vanuit hun ervaring precies weten wat er mogelijk is aan ondersteuning. Ik denk dat ik zonder het Trefpunt niet zoveel vertrouwen zou hebben dat ik goed geholpen wordt als het nodig is, en dat ik dan veel sneller afhankelijk zou worden.’
Rouwbegeleiding
Rob is blij met de regelmatige mails die het Trefpunt rondstuurt. Zo ontdekte hij de Gespreksgroep Rouw bij partnerverlies eigenlijk bij toeval. ‘Ik was er zelf nooit naar gaan zoeken, terwijl het nu heel belangrijk voor mij is!’ Het is een vaste groep van tien mensen met professionele begeleiding. Er zijn 8 bijeenkomsten (1 x per 14 dagen) en er wordt gesproken aan de hand van thema’s. ‘Mijn rouwproces is continu onderbroken (door alle medische toestanden die tegelijkertijd begonnen). Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan.’ Rob is zichtbaar geëmotioneerd. ‘De meeste deelnemers hebben veel langer van tevoren zien aankomen dat hun partner zou ‘weggaan’; ik denk dat ik de enige ben waarbij het van het ene op het andere moment ineens over was. Ik heb een behoorlijke opdoffer gekregen.’ Tot zijn opluchting kon deze gespreksgroep doorgaan ondanks de coronabeperkingen, op gepaste afstand natuurlijk …
AnderSZien
De tweede groepsactiviteit waar hij aan deelneemt is het Oogcafé – dat sinds dit jaar Praatgroep anderSZien heet – voor mensen met visuele beperkingen. Door corona ligt dit al een poosje stil. Eerder heeft Rob zelf een presentatie gegeven over alle slimme hulpmiddelen die hij tegenwoordig thuis gebruikt rond telefoon, televisie, computer, IPad; compleet met informatie over kosten, verzekeringen en waar zoiets te krijgen is. Zo heeft hij een beeldschermloupe, om berichten op een computerscherm te kunnen lezen; en een IPad die berichten kan voorlezen. ‘Zo maak je elkaar weer een beetje wijzer!’ In deze groep heeft hij ook iemand ontmoet waarmee hij vriendschappelijk contact onderhoudt. Ze bezochten samen vlak vóór corona een concert in De Koepel.
Kerstman aan de deur
Rob noemt zichzelf een ‘beetje een Einzelgänger’ maar geeft daarbij duidelijk blijk van waardering voor sociale verbinding – of het nu om de slechtziende vriendschap gaat, of de bijzondere buurman die al meer dan twee jaar elke week boodschappen voor hem haalt, of de aandacht die hem vanuit het Trefpunt ten deel valt: ‘Vorige week stond de Kerstman hier op de stoep! In vol ornaat, met een bel en kerstmuziek en een presentje van het Trefpunt, kerstkransjes en chocola. Ik weet niet waarom ik daarvoor in aanmerking kwam, maar ik was ontroerd, ja. Er wordt aan me gedacht!’